میرحسین به همین یک دلیل باید در حصر بماند + سند

چکیده :این سندها که صورت اموال نخست وزیر امام در دو مقطع زمانی قبل و بعد از مسئولیت نخست وزیری و ریاست دولت را نشان می دهد، مشخص می کند که ساده زیستی میرحسین حرف امروز و دیروز نیست، او از سال ها قبل وارستگی را به جای وابستگی انتخاب کرده و هنوز هم همان چهره مردمی دوران دفاع مقدس است که بود، تنها با این تفاوت که سربند دفاع از کشور در برابر دشمن مهاجم، جای خود را به پیشانی بند دفاع از مردم در برابر غاصبان انقلاب داده است. ...

کلمه – گروه سیاسی: حاکمان هنوز نمی دانند با او چه کنند. نه جرات محاکمه او را دارند، نه جرات آزادی اش را. نه مانند آنها آلوده است که طرحی برای همدستی و پرداخت حق السکوت بریزند، نه پرونده ای توانسته اند برایش بسازند که او را هم مثل خود آلوده و اهل زد و بند نشان دهند. ساده زیستی و پاکی اش خار شده و در چشم بدخواهان رفته؛ سرسختی اش در ایستادگی بر حق و عدالت هم گرفتاری حاکمیت را مضاعف کرده است. او میرحسین موسوی است.
در وانفسای بگم بگم ها و سوء استفاده ها و اختلاس ها و دیگر شاهکارهای بی سابقه ای که اقتدارگرایان حاکم نام آن را پاکدستی می گذارند، هویت مردمی مردی که به خاطر حق گویی و ایستادگی اش در برابر مفاسد سیاسی و اقتصادی، در بازداشت خانگی به سر می برد، هنوز خواب حاکمان آلوده را آشفته می کند. میرحسین موسوی کیست؟
چهار سال قبل در چنین روزی، نخست وزیر دوران دفاع مقدس پس از حدود بیست سال سکوتش را شکست و اولین مصاحبه مطبوعاتی با او منتشر شد. این پایان سکوت البته کمتر از دو ماه بعد به اعلام نامزدی در انتخابات، و سپس به همه آن چیزی منتهی شد که در چهار سال اخیر از میرحسین و همراهان سبز وی سراغ داریم.
او را مردم به عنوان یک چهره انقلابی، مسلمان و ساده زیست می شناختند و می شناسند؛ کسی که اصولگراتر از او به ندرت یافت می شود و همواره بر سر اصولی که دارد، ثابت قدم مانده است. یکی از همین اصول هم بی توجهی به مادیات و سلامت اقتصادی است: وارستگی و مبرا بودن از انواع وابستگی، که از مهمترین عوامل پایداری اش در راه سبز امید بوده است.
میرحسین به اذعان بسیاری از اندیشمندان سیاسی، عرصه سیاست در ایران را با مفهوم و الگوی تازه ای از اخلاق مداری آشنا کرد. او بر مفاهیمی که انقلاب اسلامی را نزد توده مردم موجه و محبوب ساخت، نه در شعار که در عمل پایبند بوده و هست، و همین هم باعث اعتماد دوباره مردم به او شد. حرمت گذاری به مستضعفان، اولویت بخشی به کوخ نشینان و نادیده نگرفتن اقشار ضعیف و آسیب پذیر جامعه، وجه تمایز او با بسیاری دیگر از سیاستمداران است، حتی آنها که به نسبت مردمی ترند.
سال ها رئیس دولت می شود، بی آنکه ذره ای به اموالش افزوده شود؛ و همین می شود جرم او. او که قرار بود با تحقیقات مفصل انجام شده در نهاد ریاست جمهوری در آستانه انتخابات سال ۸۸، به بهانه سال ها مسئولیت اجرائی اش در دولت، ذره ای خطای سهوی و مالی پیدا شود تا در مناظره ها افشا شود، و نشد تا چیزی بیشتر از همان “بگم بگم” مبتذل، دست رقیب متقلب و بی پروا را نگیرد.
البته که آن رئیس دولت بری از ادب و حامیانش نباید هم سلامت و اصالت را در قامت موسوی تاب بیاورند، تا نکند مخل بخور بخورهایی شود که تا عمق بوروکراسی کشور را به فساد کشانده و نهادهای نظامی و امنیتی و حوزوی و فرهنگی را هم به آلودگی و تباهی کشانده است.
چندی قبل کلمه گزارش داد که تلاش ها برای پرونده سازی برای میرحسین و یافتن حتی یک سند که حاکی از تخلف مالی و اداری وی باشد، همچنان پس از سه سال ادامه دارد و همچنان نیز با ناکامی رو به روست، به طوری که پس از بی حاصل بودن تفحص در سندها، کار به اعتراف گیری اجباری و شفاهی از کارمندان فرهنگستان هنر رسیده! و البته باز هم به در بسته خورده است.
او نه تنها هیچ ریگی به کفش ندارد، بلکه حاضر نیست حتی در حصر خانگی هم از پول بیت المال برایش هزینه شود. بدین ترتیب است که میرحسین و همسرش، دکتر زهرا رهنورد، اصرار می کنند که حقوق مسدود شده ی بازنشستگی پرداخت شود و برای این منظور، رهنورد تحت الحفظ ماموران برای پیگیری کارهای اداری به بانک می رود و همین موضوع بهانه ای برای استفاده تبلیغاتی سخیف رسانه های وابسته به سپاه شود.
مشکل اصلی برادران قاچاقچی و رکوردداران اختلاس هم همین است که این انقلابی حامی مستضعفین، این عدالت جوی آزادی خواه، خاری در چشم و گلوی فاسدان است. نمی گذارد بیت المال همچون آب خوش از گلوی دولتمردان و سرداران آلوده دست پایین برود. دلیل واقعی حصر هم شاید همین باشد که در حضور او و با حضور او نمی توانند به دزدی و اختلاس و غارت اموال عمومی ادامه دهند. باید هم حصرش کنند!
جای او همان کوچه محصور اختر است، و نیز در دل هایی که هنوز در حسرت شعارهای اولیه انقلاب اند؛ آنها که نمی توانند ویژه خواری های غاصبان انقلاب و میراث خواران امام را ببینند. درست است که “حروم خوری خوشمزه است”، اما میرحسین نه خود اهل این حرام خواری هاست و نه اگر آزاد باشد اجازه می دهد جمهوری اسلامی را بیش از این به این مفاسد بیالایند.
او اجازه نمی دهد باندهای ثروت در میان دعواهای خود بر سر قدرت، ایران را نابود کنند. در این روزها که دعای امام سجاد دامنگیر ظالمان شده و گروهی از آنها مشغول گروهی دیگر شده اند، میرحسین به تأسی از مولایش امیرالمومنین نمی تواند اجازه دهد کانون های فساد و قدرت نامشروع، حیات و سلامت و معیشت مردم را به یغما ببرند. اگر آزاد باشد، به پشتوانه ایمان و اعتقاد و پاکدستی خود، به اتکای دین خود در مقابل تمام دنیای آنها خواهد ایستاد. پس لاجرم باید هم حصرش کنند.
اسناد زیر که تصویر آنها برای اولین بار در کلمه منتشر می شود، نشان می دهد که چرا اقتدارگرایان حاکم نتوانسته اند برای میرحسین موسوی پرونده سازی کنند و او را وارونه به مردم معرفی کنند.
این سندها که صورت اموال نخست وزیر امام در دو مقطع زمانی قبل و بعد از مسئولیت نخست وزیری و ریاست دولت را نشان می دهد، مشخص می کند که ساده زیستی میرحسین حرف امروز و دیروز نیست، او از سال ها قبل وارستگی را به جای وابستگی انتخاب کرده و هنوز هم همان چهره مردمی دوران دفاع مقدس است که بود، تنها با این تفاوت که سربند دفاع از کشور در برابر دشمن مهاجم، جای خود را به پیشانی بند دفاع از مردم در برابر غاصبان انقلاب داده است. جبهه عوض شده است؛ وگرنه موسوی همان همسنگر مردم است که بود.
بر اساس این سندها، مهندس موسوی بر اساس اصل ۱۴۲ قانون اساسی، صورت اموال خود را به قوه قضاییه اعلام کرده است؛ اموالی که در ابتدای نخست وزیری شامل سی هزار تومان دستمزد طراحی ساختمان در اختیار پدرش بوده است، حقوق چند ماه اخیر، یک خودروی شخصی، یک قالیچه و دو سه قطعه گلیم، یک ماشین رختشویی و یخچال و وسایل آشپزخانه، حدود ۱۰ هزار جلد کتاب و همچنین ۲۷ هزار تومان قرض بابت اجاره خانه بوده است. این فهرست، در پایان نخست وزیری تغییر چندانی نمی کند، تنها خودروی شخصی فروخته می شود تا قرض بابت اجاره پرداخت شود، چند وسیله آشپزخانه که همکارانش در نخست وزیری هدیه داده اند و نیز تعدادی کتاب که خریداری یا هدیه شده اند، نیز اضافه می شود.
‌